W tym artykule omówiono temat Złota Orda z różnych perspektyw, a celem było przedstawienie kompletnej i wzbogacającej wizji tego szerokiego i zróżnicowanego tematu. Zaprezentowane zostaną różne punkty widzenia, najnowsze badania, opinie ekspertów i praktyczne przykłady, które pozwolą czytelnikowi zagłębić się w Złota Orda w sposób głęboki i wzbogacający. Podobnie zostaną przeanalizowane implikacje i konsekwencje, jakie Złota Orda może mieć w różnych obszarach życia, a także możliwe rozwiązania lub zalecenia, które można zastosować w odniesieniu do tego problemu. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się wszystkiego, co musisz wiedzieć o Złota Orda!
ok. 1260–1502 | |||
| |||
Stolica | |||
---|---|---|---|
Typ państwa | |||
Głowa państwa | |||
Data powstania |
ok. 1260 | ||
Data likwidacji |
1502 | ||
Religia dominująca |
Islam | ||
Złota Orda w 1300 roku |
Złota Orda (również Chanat Kipczacki) – historyczne państwo mongolskie, założone ok. 1240 r. w zachodniej części imperium Czyngis-chana przez jego wnuka Batu-chana, ze stolicą w Saraj Batu.
Nazwa „Złota Orda” pojawia się po raz pierwszy w pochodzącej z drugiej połowy XVI wieku rosyjskiej tzw. Historii Kazańskiej. Nazwa ta przyjęła się w języku rosyjskim, a następnie także w nowożytnej historiografii, jednakże we współczesnych Złotej Ordzie źródłach zarówno rosyjskich, jak i perskich, jest nazywana „Ułusem Dżocziego”. W źródłach perskich używa się także określenia geograficznego – „Step Kipczacki” (pers. Deszt-e Kipczak). Kiedy ruskie latopisy piszą o „udaniu się do Ordy”, słowo „orda” jest używane w pierwotnym, mongolskim znaczeniu – obozu władcy, miejsca gdzie rozbito jego namiot. W imperium mongolskim rezydencja Wielkiego Chana była określana jako „złota” orda. Prawdopodobnie w jakiś czas po rozpadzie imperium przymiotnik „złoty” zaczęto stosować także do rezydencji chanów dzielnicowych, takich jak chan Ułusu Dżocziego, co musiało zostać zapożyczone przez Rosjan, przy czym określenie „Złota Orda” zostało przez nich użyte na oznaczenie całego państwa potomków Dżocziego.
Po podbojach, w największym zasięgu Złota Orda obejmowała terytoria na zachód od Irtyszu do gór Kaukazu, Morza Czarnego i dorzecza Wołgi i Kamy, przy uzależnieniu wszystkich księstw ruskich. Początkowo była podzielona na dwie odrębne części: Błękitną Ordę (właściwą, zachodnią) i Białą Ordę (wschodnią). Obie części połączył w 1378 roku Tochtamysz.
W 1395 roku całe państwo zostało podbite i zwasalizowane przez Timura Chromego.
Od XIV wieku kraj pogrążał się w stopniowej destabilizacji. Na początku XV wieku rozpadł się na chanaty syberyjski, astrachański, kazański, krymski, uzbecki i inne. Po 1435 r. nastąpiła odbudowa kraju jako Wielka Orda. Kres Wielkiej Ordzie położył najazd wojsk chanatu krymskiego pod wodzą chana Mengli I Gireja w 1502 roku.