Dziś Ulica Rymanowska w Sanoku to temat, który nabrał niezwykłego znaczenia w dzisiejszym społeczeństwie. Czy to ze względu na swój wpływ na kulturę popularną, wpływ na światową gospodarkę, czy też znaczenie w polu naukowym, Ulica Rymanowska w Sanoku stał się tematem zainteresowania szerokiego spektrum odbiorców. Wynika to po części z szybkości, z jaką wiadomości i informacje rozprzestrzeniają się w epoce cyfrowej, co pozwoliło Ulica Rymanowska w Sanoku zająć ważne miejsce w codziennych rozmowach. W tym artykule zbadamy różne wymiary Ulica Rymanowska w Sanoku i jego wpływ na nasze codzienne życie, a także możliwe konsekwencje, jakie może to mieć w przyszłości.
Ulica biegnie od zbiegu z ulicą Tadeusza Kościuszki i Jana Matejki. W biegu ulicy usytuowane jest Rondo im. Zdzisława Beksińskiego, od którego odbiega ulica Romana Dmowskiego w kierunku północnym. W miejscu, gdzie od ulicy Rymanowskiej odchodzą ulice Marii Konopnickiej (na południe) i Dąbrowiecka (na północ), kończy się dzielnica Śródmieście i zaczyna obszar dzielnicy Dąbrówka. Ulica Rymanowska przebiega u swego kresu w ulicę Krakowską w kierunku zachodnim.
Pierwotnie stanowiła ulicę Przedmiejską. Została nazwana mianem Rymanowska w 1913 i wyznaczona jako przedłużenie ul. Tadeusza Kościuszki od zbiegu z ulicą Jana Matejki do Dąbrówki Polskiej. Została nazwana od miasta Rymanowa. W 1951 władze miejskie planowały zmianę nazwy ulicy z Rymanowskiej na Marii Konopnickiej, jednak do przemianowania nie doszło.
Ulicę Rymanowską wzmiankował Stefan Stefański opisując zwiedzanie Sanoka na kartach swojego przewodnika turystycznego.
Na obszarze nieruchomości szkoły istniała w przeszłości sanocka synagoga)
Budynek pod numerem 20. Pierwotnie obiekt został wybudowany i przeznaczony w 1974 jako siedziba Sanockich Zakładów Przemysłu Terenowego Materiałów Budowlanych w Sanoku (tzw. „Ceramika”). Obecnie w budynku funkcjonuje Powiatowy Urząd Pracy w Sanoku (pierwotnie 20 marca 1995 otwarto w Sanoku Rejonowy Urząd Pracy). W przeszłości w budynku działał także sklep PSS Sanok nr 13 (powszechnie zwany „Irys”).
Budynek pod numerem 34, w którym funkcjonuje Placówka Terenowa KRUS.
W przeszłości istniał w tym miejscu elektryczny młyn walcowy, który do 1939 prowadzili Moses Barth i Leon Strassberg. Podczas II wojny światowej w trakcie okupacji w październiku 1942 za młynem funkcjonariusze gestapo dokonali egzekucji 14 Żydów. W okresie PRL pod nazwą Młyn Gospodarczy w Sanoku
Budynek istniejący do 2014
Lokal handlowy od 2015, Galeria Dąbrówka
Dom pod numerem 57
Dom pod numerem 68, przed budynkiem ustanowiona została rzeźba Matki Boskiej, upamiętniająca konstytucję apostolską „Ineffabilis Deus” papieżaPiusa IX o niepokalanym poczęciu Najświętszej Maryi Panny, ogłoszoną 8 grudnia 1854. Rzeźba powstała w 1905 roku na jubileusz 50-lecia tego wydarzenia. Fundatorem rzeźby był Jakub Borczyk. Treść inskrypcji na tablicy umieszczonej na postumencie: Królowo Polski módl się za nami! Na pamiątkę 50-letniego jubileuszu Niep. Poczęcia N.M.P. 1854 8/XII 1904. Treść częściowo nieczytelna wskutek uszkodzenia tablicy.
Dom pod numerem 84, przed budynkiem ustanowiona kapliczka z figurą Matki Bożej.
↑Władysław Stachowicz. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950-1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990, s. 137–138, 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN1731-870X.
↑Wojciech Sołtys, Zaludnienie, stosunki narodowościowe, wyznaniowe i zdrowotne, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 547.
↑Józef Baszak: Sanockie Zakłady Przemysłu Terenowego Materiałów Budowlanych w Sanoku. W: Budownictwo. Sanockie Przedsiębiorstwo Ceramiki Budowlanej. Sanockie Przedsiębiorstwo Budowlane. Sanok: 2014, s. 35, 43. ISBN 978-83-934513-6-4.
c.jpg)
49°33′44,2″N 22°11′20,5″E/49,562278 22,189028
.jpg)
