Roginczynięta
W tym artykule zbadamy kluczowe aspekty związane z Roginczynięta i jego wpływem na dzisiejsze społeczeństwo. Od swoich początków po dzisiejsze znaczenie, Roginczynięta odegrał fundamentalną rolę w różnych obszarach codziennego życia. Na tych stronach szczegółowo przeanalizujemy ewolucję Roginczynięta na przestrzeni czasu i wpływ na ludzi, instytucje i społeczności na całym świecie. Dodatkowo przeanalizujemy różne perspektywy i opinie na temat Roginczynięta, a także jego znaczenie w obecnym kontekście. Przygotuj się na zanurzenie w fascynującym świecie Roginczynięta i odkryj wszystko, co kryje się za tym bardzo istotnym tematem!
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Sielsowiet | |
| Populacja • liczba ludności |
|
Położenie na mapie obwodu grodzieńskiego  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
Położenie na mapie Polski w 1939  | |
 54°18′13″N 25°57′37″E/54,303611 25,960278
| |
Roginczynięta (biał. Рагінчаняты; ros. Рогинченяты) − wieś na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie oszmiańskim, w sielsowiecie Holszany.
Historia
W czasach zaborów wieś w gminie Holszany, w powiecie oszmiańskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W 1905 roku liczył 111 mieszkańców, 116 dziesięcin.
W latach 1921–1945 leżała w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie oszmiańskim, w gminie Holszany.
W 1931 w 20 domach zamieszkiwało 105 osób.
Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Holszanach. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Holszanach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Holszanach.
Po II wojnie światowej w granicach Związku Sowieckiego. Od 1991 w niepodległej Białorusi.
Przypisy
- ↑ Гошкевич И. И. Виленская губернія: Полный списокъ населенныхъ мѣстъ со статистическими данными о каждомъ поселеніи, составленный по оффиціальнымъ свѣдѣниямъ, Вильна, 1905, s. 225
- ↑ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 32.
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 1434.