| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
filozof |
Jakob Sigismund Beck (ur. 1761 w Gdańsku, zm. 1840) – filozof niemiecki. Wykształcony w Königsbergu, został profesorem filozofii najpierw w Halle (1791-99) następnie w Rostocku. Poświęcił się krytyce i wyjaśnianiu filozofii Kanta, wydał Erläuternde Auszüge aus den kritischen Schriften des Herrn Prof Kant, auf Anrathen desselben (Ryga 1793), szeroko rozpowszechnione kompendium filozofii kantowskiej.
Dążył do wyjaśnienia niektórych spośród sprzeczności występujących w systemie Kanta przez wskazywanie na miejsca, gdzie język jest w nich używany w aspekcie potocznym, dla większej zrozumiałości, tj. tam, gdzie Kant przypisuje rzeczom samym w sobie istnienie w zależności od czasu, przestrzeni i przyczynowości. Beck utrzymuje, że w istocie teoria Kanta jest idealizmem, że nie jest możliwa świadomość przedmiotów poza dziedziną doświadczenia, i że co za tym idzie nie pozostaje nic rzeczywistego, gdy usuniemy czynnik podmiotowy. Materia pochodzi z początkowej syntezy. Podobnie idea Boga jest symboliczną reprezentacją głosu świadomości pochodzącego z wnętrza. Wartość egzegezy Becka została w znacznym zakresie niezauważona, ze względu na znacznie większą popularność fichteańskiej interepretacji dzieła Kanta. Poza trzytomowym Erlauternder Auszüge wydał także Grundriss der krit. Philosophie (1796), interpretację filozofii kantowskiej w duchu Salomona Majmona.