W tym artykule dokładnie zbadamy temat Ivar Giaever i przeanalizujemy jego różne aspekty z krytycznej i obiektywnej perspektywy. Ivar Giaever to temat, który wywołał duże zainteresowanie i debatę we współczesnym społeczeństwie i ważne jest, aby dokładnie go zbadać, aby zrozumieć jego wpływ na nasze codzienne życie. W tym artykule zajmiemy się różnymi punktami widzenia i opiniami na temat Ivar Giaever, oferując kompleksowy i zrównoważony pogląd, który pozwoli czytelnikowi wyrobić sobie własną opinię na ten temat. Od jego początków po przyszłe implikacje, zagłębimy się we wszystkie niuanse Ivar Giaever, aby zapewnić pełny przegląd tego, tak aktualnego dzisiaj tematu.
Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
profesor | |
Specjalność: fizyka, astronomia | |
Alma Mater |
Norges tekniske høgskole |
Nagrody | |
Strona internetowa |
Ivar Giaever (ur. 5 kwietnia 1929 w Bergen) – norweski fizyk, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki w roku 1973 (wraz z Leo Esaki) za eksperymentalne odkrycie tunelowania w nadprzewodnikach. Drugą część nagrody otrzymał Brian David Josephson za teoretyczne przewidzenie tego zjawiska.
Ivar Giaever urodził się w Bergen, ale dzieciństwo spędził w Toten, gdzie jego ojciec, John A. Giaever, pracował jako farmaceuta. Do szkoły podstawowej uczęszczał w Toten, potem kontynuował edukację w szkole w Hamar. Przez rok pracował w zakładzie produkcyjnym w Raufoss, po czym, w 1948 roku, podjął studia.
Studiował w Norges tekniske høgskole w Trondheim, (NTH, później włączona w struktury Norweskiego Uniwersytetu Naukowo-Technicznego), w 1952 uzyskał stopień inżyniera mechanika. Po studiach odbył służbę wojskową (uzyskał stopień kaprala), a następnie pracował w urzędzie patentowym.
W 1954 roku wyemigrował do Kanady, gdzie krótko pracował w biurze architektonicznym, a następnie podjął pracę w General Electric w Ontario. W 1956 roku przeniósł się do Stanów Zjednoczonych i podjął pracę w Centrum Badawczo Rozwojowym GE w Schenectady. W tym czasie jego zainteresowania badawcze przesunęły się w kierunku fizyki, podjął studia w tej dziedzinie na Rensselaer Polytechnic Institute, gdzie, w 1964 roku, uzyskał stopień doktora.
Badania Giaevera dotyczyły fizyki ciała stałego, w tym fizyki cienkich warstw, nadprzewodnictwa oraz zjawiska tunelowania. Za pionierskie badania łączące obserwacje nadprzewodnictwa i tunelowania otrzymał w 1965 roku nagrodę Oliver E. Buckley Condensed Matter Prize. W 1969 roku uzyskał stypendium Fundacji Guggenheima, które pozwoliło mu na roczny pobyt w Cambridge, gdzie prowadził badania dotyczące biofizyki. Po powrocie do GE badał zachowania molekuł białek na powierzchni ciała stałego.
W eksperymentach polegających na obserwacjach "kanapki" składającej się z izolowanego metalu nadprzewodzącego i normalnego, Giaevar osiągnął nowe efekty tunelowania, które doprowadziły do lepszego zrozumienia nadprzewodnictwa i pozwoliły na poszerzenie teorii nadprzewodnictwa BCS. Badania Giaevera bazowały na wynikach prac Leo Esakiego, a z kolei ich wyniki pozwoliły Brianowi Josephsonowi na postulowanie zjawiska tunelowania Josephsona. W 1973 roku Esaki i Giaever zostali uhonorowani Nagrodą Nobla w dziedzinie fizyki za ich "eksperymentaalne odkrycia dotyczące zjawiska tunelowania w półprzewodnikach i nadprzewodnikach" (po 1/4). Drugą połowę nagrody otrzymał Brian Josephson.
W 1988 roku Giaever odszedł z GE, został profesorem w Rensselaer Polytechnic Institute w Troy (Nowy Jork), a równocześnie profesorem Uniwersytetu w Oslo.
W 1952 roku ożenił się z Inger Skramstad, mają czworo dzieci. W 1964 roku uzyskał obywatelstwo amerykańskie.
Doctor of Science:
Doctor of Engineering:
Stany Zjednoczone:
Członkostwo zagraniczne:
Jest sceptykiem globalnego ocieplenia. Wyraża stanowczą tezę, że temperatura jest nadzwyczaj stabilna na przestrzeni 150 lat. Tym bardziej więc wpływ człowieka na klimat nie został udowodniony. W roku 2008 w czasie dyskusji na spotkaniu z laureatami Nagrody Nobla nt. zmian klimatu stwierdził: