Gronostaj europejski

W dzisiejszym świecie Gronostaj europejski stał się istotnym tematem, który przyciągnął ogólną uwagę społeczeństwa. Jego znaczenie i wpływ obejmują szeroki zakres aspektów, od technologii po politykę, w tym kulturę i relacje międzyludzkie. W tym artykule zbadamy, w jaki sposób Gronostaj europejski wpłynął i ukształtował różne aspekty naszego życia, a także jego rolę w tworzeniu nowych trendów i przekształcaniu ustalonych paradygmatów. Poprzez szczegółową analizę staramy się rzucić światło na różne niuanse i wymiary Gronostaj europejski, aby lepiej zrozumieć jego znaczenie w naszym współczesnym społeczeństwie.
Gronostaj europejski
Mustela erminea
Linnaeus, 1758
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

drapieżne

Rodzina

łasicowate

Podrodzina

łasice

Rodzaj

łasica

Gatunek

gronostaj europejski

Kategoria zagrożenia (CKGZ)

Zasięg występowania
Mapa występowania

Gronostaj europejski, gronostaj, gronostaj łasica (Mustela erminea) – gatunek małego drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych (Mustelidae).

Występowanie

Europa (w całej Polsce), Azja i Ameryka Północna. W Nowej Zelandii jako gatunek inwazyjny. Mieszka na obrzeżach lasów, w zaroślach, jest naziemnym zwierzęciem drapieżnym, prowadzącym raczej nocny tryb życia.

Opis

Sierść

Gronostaj ma zmienne ubarwienie, zależne od pory roku. W lecie jego sierść jest koloru czekoladowobrązowego na grzbiecie, żółtobiałego na brzuchu, z czarnym końcem ogona; w zimie futro zmienia na białe z czarnym końcem ogona. Żyją do 7 lat.

Polowanie i obrona

Poluje przede wszystkim w nocy, łapiąc lemingi, a nawet ptaki. Jeśli zostanie zaatakowany, broni się ostrymi pazurami i kłami. Może atakować nawet osobniki większe od siebie (np. zające).

Rozmiary
  • długość ciała (bez ogona) 17–33 cm, długość ogona 4,2–12 cm,
  • masa ciała samców 67–116 g, samic 25–80 g.
Pożywienie
Żywi się drobnymi owadami, kręgowcami, mięczakami. W zimie czasem atakuje też zwierzęta większe od siebie np. zające.
Rozród
W lutym i w marcu ma ruję i po 70 dniach ciąży rodzi od 3 do 18 (zwykle 4–9) młodych, które są ślepe przez około 10 dni. Samica karmi młode przez 2 miesiące. Gniazdo wyściela mchem i sierścią.
Ochrona
Gronostaj jest objęty częściową ochroną gatunkową.
Zimowe ubarwienie

Podgatunki

Wyróżnia się ponad trzydzieści podgatunków gronostaja:

  • M. erminea aestiva
  • M. erminea alascensis
  • M. erminea anguinae
  • M. erminea arctica
  • M. erminea augustidens
  • M. erminea bangsi
  • M. erminea celenda
  • M. erminea cigognanii
  • M. erminea ermineagronostaj europejski
  • M. erminea fallenda
  • M. erminea ferghanaegronostaj indyjski
  • M. erminea gulosa
  • M. erminea haidarum
  • M. erminea hibernica
  • M. erminea initis
  • M. erminea invicta
  • M. erminea kadiacensis
  • M. erminea kaneii
  • M. erminea karaginensis
  • M. erminea lymani
  • M. erminea martinoi
  • M. erminea minima
  • M. erminea mongolica
  • M. erminea muricus
  • M. erminea nippon
  • M. erminea ognevi
  • M. erminea olympica
  • M. erminea polaris
  • M. erminea richardsonii
  • M. erminea ricinae
  • M. erminea salva
  • M. erminea seclusa
  • M. erminea semplei
  • M. erminea stabilis
  • M. erminea streatori
  • M. erminea teberdina
  • M. erminea tobolica

Zobacz też

Przypisy

  1. Mustela erminea, Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. F. Reid, K. Helgen, A. Kranz, Mustela erminea, The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2015.2 (ang.).
  3. a b Systematyka i nazwy polskie za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 159. ISBN 978-83-88147-15-9.
  4. K. Kowalski (redaktor naukowy), A. Krzanowski, H. Kubiak, G. Rzebik-Kowalska, L. Sych: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 97, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0637-8.
  5. ISSG Database: List of all species.
  6. Sławomir Wąsik, Ssaki Polski od A do Ż, Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2011, s. 47, ISBN 978-83-7073-674-3 .
  7. a b c H Loso, Mustela erminea , (on-line), Animal Diversity Web, 1999 (ang.).
  8. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 6 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2014 r., poz. 1348). .
  9. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2016 r., poz. 2183). .
  10. Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Mustela erminea. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) . Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.)