W tym artykule porozmawiamy o Friedrich-Werner Graf von der Schulenburg, temacie, który był obecny przez całą historię i który nadal jest aktualny w dzisiejszym społeczeństwie. Friedrich-Werner Graf von der Schulenburg wzbudził duże zainteresowanie i debatę, zarówno w środowisku akademickim, jak i w opinii publicznej, ze względu na jego wpływ na różne aspekty życia codziennego. Z biegiem czasu Friedrich-Werner Graf von der Schulenburg stał się przedmiotem studiów, badań i refleksji, które przyczyniły się do poszerzenia naszego zrozumienia tego tematu. W tym sensie zajmiemy się różnymi perspektywami i podejściami, aby lepiej zrozumieć dzisiejsze znaczenie i znaczenie Friedrich-Werner Graf von der Schulenburg.
Data i miejsce urodzenia |
20 listopada 1875 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Ambasador Niemiec w Persji | |
Okres |
od 23 czerwca 1923 |
Poprzednik |
Rudolf Sommer (jako kierownik placówki) |
Następca |
Wipert von Blücher |
Ambasador Niemiec w Rumunii | |
Okres |
od 1931 |
Poprzednik | |
Następca |
Georg von Dehn-Schmidt |
Ambasador Niemiec w ZSRR | |
Okres |
od 1934 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca |
zerwanie stosunków dyplomatycznych po ataku Niemiec na ZSRR |
Odznaczenia | |
Friedrich-Werner Graf von der Schulenburg (ur. 20 listopada 1875 w Kembergu, zm. 10 listopada 1944 w Berlinie) – niemiecki dyplomata. Ambasador Niemiec w Persji (1922–1931), Rumunii (1931–1934) i ZSRR (1934–1941).
Służbę w dyplomacji rozpoczął w 1901. Był niemieckim arystokratą, a od 1934 roku pełnił funkcję ambasadora Niemiec w Moskwie. Członek NSDAP od 1934. Wierzył, że możliwa jest współpraca Niemiec i ZSRR i za wszelką cenę chciał zapobiec wojnie pomiędzy nimi. We wrześniu 1939, mimo stanu wojny pomiędzy Polską a Niemcami, jako dziekan korpusu dyplomatycznego w Moskwie, pomógł ambasadorowi Polski, Wacławowi Grzybowskiemu i pozostałym członkom polskiego personelu dyplomatycznego, których immunitet dyplomatyczny po agresji ZSRR na Polskę zakwestionowały władze ZSRR, opuścić granice tego państwa.
W czerwcu 1941 roku powrócił do Berlina. Po klęsce pod Stalingradem w styczniu 1943 roku przyłączył się do organizacji antynazistowskiej planującej usunięcie führera. Obiecano mu, że w nowym rządzie obejmie stanowisko ministra spraw zagranicznych. Zamach 20 lipca 1944 roku nie udał się, a Hitler przeprowadził krwawy odwet. Schulenburg został aresztowany i stracony 10 listopada 1944.