W dzisiejszym świecie 17P/Holmes jest tematem o wielkim znaczeniu i dyskusji w różnych obszarach społeczeństwa. Od pracy po życie rodzinne, 17P/Holmes zyskał znaczące znaczenie w życiu ludzi. Wraz z postępem technologii i zmianami trendów, 17P/Holmes staje się aktualnym tematem, który nie pozostawia nikogo obojętnym. W tym artykule zbadamy różne perspektywy i podejścia związane z 17P/Holmes, z zamiarem lepszego zrozumienia jego wpływu na nasze życie i otaczający nas świat.
Kometa 17P/Holmes w 2007 roku | |
Odkrywca | |
---|---|
Data odkrycia |
7 listopada 1892 |
Nazwy alternatywne |
1892V1, 1892III, |
Elementy orbity | |
Półoś wielka |
3,6204 au |
Mimośród |
0,4317 |
Peryhelium |
2,0575 au |
Aphelium |
5,1832 au |
Okres orbitalny |
6,89 lat |
Nachylenie orbity względem ekliptyki |
19,0920° |
Długość węzła wstępującego |
326,7633° |
Argument peryhelium |
24,5613° |
Moment przejścia przez peryhelium |
27 marca 2014 |
Charakterystyka fizyczna jądra | |
Średnica |
3,42 km |
17P/Holmes – kometa okresowa odkryta przez Edwina Holmesa w 1892 roku, należąca do rodziny Jowisza.
Kometa ta została odkryta przez brytyjskiego astronoma amatora Edwina Holmesa w nocy z 6 na 7 listopada 1892 roku w czasie jej nagłego pojaśnienia. Odkrycie to nastąpiło, gdy kometa znajdowała się w pobliżu Galaktyki Andromedy. Dokładne wyznaczenie pozycji tego obiektu nastąpiło jednak dopiero po północy, dlatego za oficjalną datę odkrycia uznano 7 listopada. Przez resztę listopada 1892 kometa widoczna była gołym okiem.
Orbita komety 17P/Holmes ma kształt elipsy o mimośrodzie 0,43. Jej peryhelium znajduje się w odległości 2,06 j.a., aphelium zaś 5,18 j.a. od Słońca. Jej okres obiegu wokół Słońca wynosi 6,89 roku, nachylenie do ekliptyki to ok. 19,09˚.
Jest to stosunkowo mało aktywna kometa o krótkim czasie obiegu, zaliczana do rodziny Jowisza. Jej jądro ma wielkość ok. 3,4 km.
Podczas swego zbliżenia do Słońca (2007) nastąpił znaczny, raptowny i niespodziewany wzrost jasności 17P/Holmes. W nocy z 24/25 października obserwatorzy informowali o osiągnięciu przez nią względnej jasności 2,6m. Była ona zatem widoczna gołym okiem jako „żółtawa, otoczona lekką mgiełką gwiazda” w gwiazdozbiorze Perseusza i przemieszczała się powoli na tle tej konstelacji. Przyczyną nagłego pojaśnienia komety mogła być gwałtowna erupcja na jej powierzchni podobna do erupcji z 1892 roku, która umożliwiła odkrycie tego obiektu.
Podczas obserwacji za pomocą instrumentów astronomicznych wyraźnie widać było dużą komę, która otaczała małe jądro komety. W tamtym momencie ciało to było największym obiektem w Układzie Słonecznym, średnica komy była większa od średnicy Słońca.