W dzisiejszym artykule zagłębimy się w temat Łucja Bałzukiewicz, pytanie, które w ostatnim czasie wzbudziło duże zainteresowanie. Od swoich początków do chwili obecnej Łucja Bałzukiewicz był przedmiotem debat i analiz w różnych dziedzinach, od polityki po naukę, w tym kulturę i społeczeństwo w ogóle. W tym artykule zbadamy różne perspektywy i podejścia, które na przestrzeni czasu nadano Łucja Bałzukiewicz, a także jego wpływ i znaczenie we współczesnym świecie. Poprzez wyczerpującą i rygorystyczną analizę postaramy się rzucić światło na ten ekscytujący i złożony temat, aby zapewnić naszym czytelnikom kompleksową i zaktualizowaną wizję Łucja Bałzukiewicz.
Uczyła się początkowo w domu, następnie w gimnazjum i wileńskiej Szkole Rysunkowej Iwana Trutniewa. W latach 1907–1909 przebywała w Paryżu, ucząc się malarstwa u Olgi Boznańskiej i Henri Martina (1860–1943). W latach 1909–1946 mieszkała w Wilnie, ucząc rysunku w Państwowym Gimnazjum im. Joachima Lelewela. Od 1939 była członkiem Wileńskiego Towarzystwa Artystów Plastyków. W 1946 zamieszkała w Lublinie. Wstąpiła do Związku Polskich Artystów Plastyków. Od 1964 była członkiem grupy artystów plastyków „Zachęta". Jej twórczości poświęcone były dwie wystawy indywidualne w Galerii Biura Wystaw Artystycznych w Lublinie w latach 1962 i 1970.
Posługiwała się głównie techniką olejną. W jej twórczości widać wpływy Olgi Boznańskiej, u której studiowała w Paryżu. Z tego też okresu pochodzą liczne studia portretowe (m.in Portret Olgi Boznańskiej, 1909). W okresie wileńskim malowała głównie nastrojowe i realistyczne krajobrazy oraz obrazy sakralne. Tematykę jej dzieł stanowiły m.in. zabytkowe kościoły, rozstajne drogi leśne, młyny, krzyże i stare cmentarze Wileńszczyzny. W swoich pracach uwieczniała również miejsca związane z Adamem Mickiewiczem (ruiny dworku i zamku w Nowogródku). W 1919 przebywała przez kilka miesięcy w Krakowie i Zakopanem. Uwieczniła wówczas na płótnie m.in. Kopiec Kościuszki, Skałkę od strony Wisły, Giewont, Stary cmentarz w Zakopanem. W okresie powojennym namalowała obrazy o tematyce religijnej dla kościołów ziemi lubelskiej, nadal tworzyła także pejzaże (m.in. serię widoków ze Sławinka), studia portretowe i martwe natury.
Wybrane dzieła
Portrety
Portret Olgi Boznańskiej (1909)
Portret Cyganki (1909)
Studium portretowe I (1910)
Studium portretowe II (1910)
Portret Ojca (1914)
Portret siostry (1946)
Autoportret (1965)
Pejzaże
Droga w Zelwie (1914) (do cyklu należą też Rozstajne drogi i Zelwa – pejzaż)
Rozstajne drogi z rozległej panoramy Trynopol pod Wilnem (1927)
Trzy stogi
Sławinek – dwór (1947)
Widok z okna – jesień (1955)
Kościół św. Mikołaja – Lublin (1959)
Kazimierz – zamek (1966)
Żniwa na Sławinku (1968)
Kwiaty i martwe natury
Róże (1959)
Nasturcje (1961)
Astry i owoce (1964)
Obrazy sakralne
Św. Katarzyna Aleksandryjska – kolegiata w Krypnie (1922)
MichałM.DomańskiMichałM., ''Bałzukiewicz (Bałzukiewiczówna) Łucja (1887-1976)'', TadeuszT.Radzik, Adam A. Witusik i JanA.A.W.J.Ziółek, Słownik Biograficzny Miasta Lublina, t. 2, Lublin: Wydawnictwo UMCS, 1996, s. 19-20.