In de wereld van vandaag is Ion Antonescu een onderwerp dat steeds meer in de belangstelling staat en van onbetwistbare relevantie is. Met de vooruitgang van de technologie en de mondialisering is Ion Antonescu een brandpunt van debat geworden op verschillende terreinen, van politiek en economie tot cultuur en samenleving. Zelfs op persoonlijk vlak heeft Ion Antonescu steeds meer belangstelling gewekt, of het nu gaat om de impact ervan op het dagelijks leven of de invloed ervan op de manier waarop we de wereld om ons heen waarnemen. In deze context is het essentieel om de betekenis en implicaties van Ion Antonescu volledig te onderzoeken, evenals de verschillende facetten en dimensies ervan. In dit artikel duiken we in de fascinerende wereld van Ion Antonescu en analyseren we het belang en de impact ervan vandaag de dag.
Ion Antonescu | ||
---|---|---|
Bijnaam | Câinele Roșu ("Rode Hond") | |
Geboren | 15 juni 1882 Pitești | |
Overleden | 1 juni 1946 Boekarest | |
Rustplaats | Gecremeerd; as verstrooid | |
Religie | Roemeens-Orthodox | |
Land/zijde | Roemenië | |
Onderdeel | Landmacht | |
Dienstjaren | 1904 - 1944 | |
Rang | Maarschalk (Maresal al Romania) | |
Bevel | Opperbevelhebber van de Roemeense Strijdkrachten | |
Slagen/oorlogen | Onderdrukking van de boerenopstand van 1907
| |
Onderscheidingen | zie onderscheidingen | |
Ander werk | Premier van Roemenië (4 september 1940 – 28 augustus 1944) |
Ion Antonescu (Pitești, 15 juni 1882 – Boekarest, 1 juni 1946) was een Roemeense maarschalk en fascistisch politicus. Van 1940 tot 1944 was hij premier van Roemenië.
Antonescu stamde uit een Roemeens-orthodoxe familie. Zijn vader was militair. Een succesvolle militaire carrière (deelname aan de onderdrukking van de boerenopstand van 1907, de Tweede Balkanoorlog, en de Eerste Wereldoorlog) werd in 1933 beloond met een maarschalksstaf. Antonescu trouwde toen hij militair attaché in Londen was met een Frans-Joodse vrouw, van wie hij later scheidde. Hij was van 1937 tot 1938 minister van Defensie. Reeds voor de Tweede Wereldoorlog was hij een bewonderaar van het Duitse nationaalsocialisme en het Italiaanse fascisme.
Roemenië verloor bij de Tweede Scheidsrechterlijke Uitspraak van Wenen in de zomer van 1940 Noord-Boekovina en Bessarabië aan de Sovjet-Unie en Zuid-Dobroedzja aan Bulgarije. Na deze vernederingen besloot Antonescu om in te grijpen. Op 4 september 1940 zette hij koning Carol af en nam zelf als regent voor de minderjarige koning Michael van Roemenië op 5 september 1940 en als premier de leiding op zich. Vanaf 15 september liet hij zich 'conducator al statului' noemen (leider van de staat).
Antonescu vormde daarop een 'nationaal-legionaire' regering, waar ook de IJzeren Garde van Horia Sima deel van uitmaakte. De nieuwe regering sloot zich in november 1940 bij de As aan. In januari 1941 zette Antonescu (met steun van de Duitsers) de fel antisemitische IJzeren Garde uit de regering. Antonescu genoot het volledige vertrouwen van Adolf Hitler en stuurde 15 divisies naar het oostfront (1941) om tegen de Sovjet-Unie te vechten. Transnistrië en Bessarabië kwamen hierna onder Roemeens bestuur. Na de mislukte Slag om Stalingrad, trachtte Antonescu de kleinere As-staten te bundelen om tegen de geallieerden te vechten. Toen dit mislukte steunde hij zijn minister van Buitenlandse Zaken Mihai Antonescu (geen familie) met diens vredesinitiatieven.
Zijn binnenlands beleid kan men in twee fases opdelen:
Op 23 augustus 1944 werd hij door koning Michael gearresteerd en eigenhandig door de koning in de koninklijke postzegelkluis opgesloten. Na de oorlog werd hij geëxecuteerd.
Na de omwenteling van 1989, waarbij Nicolae Ceaușescu ten val kwam, kreeg Antonescu een soort heldenstatus omdat hij tegen de Russen, en dus ook tegen het communisme, gevochten had. In verscheidene steden werden standbeelden voor hem opgericht. In 2002 werden deze als "symbolen van fascisme en racisme" neergehaald.
Een commissie onder leiding van Elie Wiesel stelde in 2005 vast, dat Antonescu leiding had gegeven aan de vervolging en deportatie van Roemeense Joden.
Voorganger: Ion Gigurtu |
Premier van Roemenië "Conducator Statului" 1940-1944 |
Opvolger: Iuliu Maniu |
Bronnen, noten en/of referenties
|