Илм ба забони сода, илми оммафаҳм ё илми оммаписанд, (гоҳе адабиёти илмӣ низ номида мишавад) — тафсире аст аз илм, ки барои мухотибони умумӣ дар назар гирифта шудааст. Дар ҳоле ки рӯзноманигории илмӣ бар тавсеаҳои ахири илмӣ тамаркуз дорад, илми оммафаҳм паҳнои аризӣ дорад, ки ағлаб тавассути донишмандон ва ҳамчунин рӯзноманигорон навишта шуда ва дар қолабҳои мухталифе чун китобҳо, мустанадоти телевизионӣ, мақолот маҷаллаҳо ва сафаҳоти веб ироа мишавад.
Замоне, ки илм аз маншури расонаҳои умумӣ убур мекунад, дуруст монанди нуре, ки аз маншур (призма) убур карда бошад, ба аҷзои ташкилдиҳандааш тақсим мешавад ва монанди рангинкамони ҷаззоб таваҷҷуҳи оммаи мардумро ба осмони илм ҷалб мекунад. Ин рангинкамон, ки монанди як пул афкори мардуми оммаро ба ҷаззобиятҳои илмӣ пайванд медиҳад.
Ҳадаф аз адабиёти илмӣ, иттилоърасонӣ ва мутақоид кардани ҳамсолон ба эътибори мушоҳидот ва натиҷагирӣ ва асарбахшӣ додгустарии равишҳо аст.
Адабиёти илмии маҳбуб метавонад тавассути ғайридонишмандон навишта шавад, ки мумкин аст дарки маҳдуди аз мавзӯӣ, ки онҳо тафсир мекунанд дошта бошанд ва ғайримутахассисон битавонанд алоиқи гумроҳкунандаро шиносоӣ кунанд, ки мумкин аст марзи байни илми воқеӣ ва шабаҳи илмро ҳам тазъиф кунад. Бо ин ҳол, гоҳе авқот ғайридонишмандон бо як заминаи илми мунсифона, ки тавонои нависандагӣ доранд ва аз тарафе аз маҳорати кофӣ дар иртиботот иҷтимоӣ бархурдоранд, сареътар ва роҳаттар ҷойи худро дар муҳитҳои ғайррасмӣ (мардуми кӯча ва бозор) боз мекунанд.
Бархе аз вежагиҳои маъмул аз маҳсулоти илмии маҳбуб иборатанд аз: